Zabezpieczanie wykopów głębokich cz. II
Obudowa berlińska
Ścianka berlińska, zwana niekiedy palościanką, stanowi obudowę głębokich wykopów, która ma za zadanie przeniesienie obciążenia w postaci parcia gruntu. Po raz pierwszy została zastosowana podczas budowy metra berlińskiego na początku XX wieku.
Obecnie jest jedną z najpopularniejszych metod obudowy głębokich wykopów. Ścianka berlińska składa się ze stalowych pali, ustawiony w określonym rozstawie oraz z wypełniających wolne przestrzenie między palami opinek. Opinki wykonane są najczęściej z bali drewnianych. Obudowę berlińską stosuje się zwykle powyżej poziomu wody gruntowej. Ze względu na nieszczelność obudowy możliwe są wycieki wody z gruntu do wykopu. W takiej sytuacji należy zadbać, aby wypływająca woda nie przenosiła do wykopu gruntu zza obudowy. Warunkiem efektywnego wykorzystania obudowy berlińskiej jest również brak obiektów wrażliwych na osiadania w bezpośrednim sąsiedztwie wykopu.
Grodzice winylowe
Innym sposobem zabezpieczenia wykopów głębokich są grodzice winylowe. To systemem umocnień, który zabezpiecza grunt kompleksowo, wykorzystując odpowiednio wytworzone elementy. Wśród nich znajdziemy grodzice wykonane z polichlorku winylu, listwy końcowe oraz narożniki. Sposób montażu i kształt profili grodzic PCV przypomina grodzice stalowe. Brusy łączone są ze sobą, dzięki wykorzystaniu specjalnie wykształtowanych zamków. Ściankę montuje się w gruncie za pomocą wbijania oraz wwibrowania lub wciskania statycznego. Mają one zastosowanie jako osłona stref brzegowych zbiorników, umocnienie wałów przeciwpowodziowych, regulacji koryt rzecznych czy umocnienia rowów melioracyjnych.